deltaHacker 006 editorial: Χελώνες μέχρι κάτω!

Ανοησίες! Ο κόσμος είναι επίπεδος και στηρίζεται πάνω σε τέσσερις ελέφαντες, οι οποίοι πατάνε πάνω στο καβούκι μιας συμπαντικής χελώνας! Φώναξε ενοχλημένη η κυριούλα, όταν τέλειωσε την ομιλία του ο αστρονόμος. Ο επιστήμονας προσπάθησε
να διατηρήσει τη σοβαρότητά του κι έκανε μόνο μια εύστοχη ερώτηση: Η χελώνα, πού πατάει; Η «πληρωμένη» απάντηση της κυριούλας δεν άργησε καθόλου: Έχει χελώνες μέχρι κάτω! Σωστή η κυριούλα! Μπορεί τελικά ο κόσμος να μην είναι επίπεδος, να μην πατάει σε ελέφαντες και χελώνες, εγώ όμως της βγάζω το καπέλο! Πέταξε ατάκα επικών διαστάσεων και την ίδια στιγμή κατάφερε κάτι δύσκολο: Απέδειξε ότι έχει συνεπέστατο τρόπο σκέψης. Νομίζετε ότι τα έχασα; Εντάξει, η κυρία ήταν τρελή, αλλά μέσα στη τρέλα της είχε απόλυτα συνεκτικό τρόπο σκέψης. Μέσα στην τρέλα της, ξαναλέω. Σκεφτείτε τώρα τη δική σας θεωρία, εσείς που δεν είσαστε τρελοί. Μην τρέχει ο νου σας στη δημιουργία του σύμπαντος, ούτε στα όσα βρίσκονται ή δεν βρίσκονται στην άλλη άκρη του γαλαξία. Πιάστε όμως ένα θέμα που να μας αφορά όλους. Ένα στη τύχη, βρε αδερφέ: Την κατάσταση της χώρας και το ποιος ευθύνεται που φτάσαμε ως εδώ…
Ο κακός μαθητής δεν έχει προβληματικό DNA. Δε φταίνε οι τρόποι του, ούτε η συνείδησή του — την οποία ενδέχεται να μην έχει διαμορφώσει ακόμα. Ο κακός ο μαθητής γεννήθηκε όπως όλοι οι άλλοι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, αλλά κάτι στην πορεία τον χάλασε. Ίσως να φταίει ο δάσκαλος, ίσως οι γονείς του, ίσως η γειτονιά ή και όλοι μας. Ο φίλος μας ο αστρονόμος, αν παρακολουθούσε αυτόν το συλλογισμό, θα έκανε άλλη μια εύστοχη ερώτηση: Τον δάσκαλο, τους γονείς και τη γειτονιά, ποιος τους χάλασε; Αν κουβαλούσαμε την τρέλα της κυριούλας, θ’ απαντούσαμε ότι είναι οι πάντες χαλασμένοι κι η συζήτηση θα τελείωνε εκεί. Μετά από μια τέτοια απάντηση, θα μπορούσαμε να πάμε για μια τυρόπιτα, για ανεμώνες ή για πατάτες. Ο παραλογισμός μας θα ήταν επιβεβαιωμένος, πλέον.
Εμείς όμως δεν έχουμε τρελαθεί. Ζηλεύουμε μόνο τη συνοχή στον τρόπο σκέψης της κυριούλας, αλλά όχι και τις παρωπίδες. Κάποιος ή κάτι, κάπου και κάπως, χαλάει τον κόσμο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πάντως, μέχρι να φτάσουμε στη ρίζα του προβλήματος, δεν υπάρχει κανένας λόγος να φράζουμε τη σκέψη μας και να ψάχνουμε αποκλειστικά εντός των συνόρων. Γιατί αν βάλουμε την Ελλάδα στη θέση του κακού μαθητή, τότε με συγχωρείτε αλλά πρέπει να αναζητήσουμε ευθύνες εκτός των συνόρων. Η χώρα μας άλλωστε δεν παίζει μόνη της. Εκτός του ότι ανήκουμε στην Ε.Ε., έχουμε πάρε-δώσε, κρυφά και φανερά, με πολλές ακόμα χώρες. Από την άλλη, αν βάλουμε τους εαυτούς μας στη θέση του κακού μαθητή, τότε σίγουρα έχει περισσότερο νόημα να ψάξουμε για ευθύνες εντός των συνόρων. Μας υποχρεώνει κανείς να επιλέξουμε ένα από τα δύο; Όχι! Η αλήθεια είναι ότι στη θέση του κακού μαθητή μπορεί να μπει *και* η χώρα μας, αλλά *και* εμείς οι ίδιοι…
Βίδα, έλασμα, κύλινδρος, πεταλούδα, βίδα, βίδα, γρανάζι, πεταλούδα, κύλινδρος, άξονας, αξονάκι, τζαμάκι, κοκοράκι, έλασμα, γρανάζι, ελατήριο, βίδα, πεταλούδα, χερούλι, βίδα, κοχλίας, βίδα και καπάκι. Τι, δεν καταλάβατε περί τίνος πρόκειται; Το ρολόι είναι, βρε παιδιά! Είναι δυνατόν να μην καταλάβατε ότι μιλάμε για ένα ρολόι; Ήμασταν σαφέστατοι. Αναφέραμε *όλα* τα εξαρτήματά του. Πως είπατε; Τα εξαρτήματα από μόνα τους δεν σας λένε τίποτα; Πράγματι, από μόνα τους δεν δίνουν κανένα στοιχείο για το μηχανισμό (την οργάνωσή τους), ούτε για τη λειτουργία του. Βέβαια, αν ισχύει κάτι τέτοιο για ένα τόσο απλό σύστημα όπως το ρολόι, καταλαβαίνετε ότι ισχύει πολύ περισσότερο για μια ολόκληρη κοινωνία. Εξηγούμαστε — για να μη μας πει κανείς ότι η Ελλάδα αποτελεί απλά και μόνο το άθροισμα των Ελλήνων: Το να βάλουμε στη θέση του κακού μαθητή την Ελλάδα και μετά τον καθένα από μας δεν αποτελεί πλεονασμό, ούτε κάποιου είδους σφάλματος…
Τελικά, το φταίξιμο εντοπίζεται εντός και ταυτόχρονα εκτός των συνόρων. Είναι δυνατόν; Εύκολα! Τα όσα τραβάμε δεν πηγάζουν από το κλίμα, ούτε από το ταμπεραμέντο, ούτε από την ψυχολογία. Τα βάσανά μας ξεκινούν από κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: Τον μηχανισμό εκείνο, που καθορίζει στο μέγιστο βαθμό το πώς αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι αλλά και ολόκληρες οι χώρες. Θυμηθείτε το ρολόι. Η λειτουργία του δεν προκύπτει από τα εξαρτήματά του. Η λειτουργία του προκύπτει από τον πολύ συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν τα εξαρτήματα. Κάπως έτσι περνάμε στην επόμενη λογική ερώτηση: Υπάρχει κάποιος μηχανισμός που να ρυθμίζει την αλληλεπίδρασή μας, σε ατομικό αλλά και σε κρατικό επίπεδο; Και βέβαια υπάρχει — και λέγεται οικονομία!
Ο κόσμος δεν είναι ρολόι. Το ρολόι μας βοήθησε να ξεδιαλύνουμε πέντε πράγματα, αλλά δεν ταυτιζόμαστε κιόλας μ’ αυτό. Οι βίδες, τα ελατήρια και τα γρανάζια δεν έχουν κανενός είδους επίγνωση της λειτουργίας του ρολογιού, ούτε θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν ποτέ το μηχανισμό του. Εμείς, αντίθετα, έχουμε επίγνωση του μηχανισμού που ρυθμίζει τη ζωή μας και, πολύ περισσότερο, των αποτελεσμάτων του (Σ.τ.Ε. Έχουμε;). Εμείς μπορούμε και οφείλουμε να αλλάξουμε το μηχανισμό μας. Δεν σας λέω ότι έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες κι άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Είναι σαφές ότι η οικονομία ευνοεί συγκεκριμένους ανθρώπους και, σε μεγαλύτερη κλίμακα, συγκεκριμένους κρατικούς μηχανισμούς. Αυτοί οι άνθρωποι και οι μηχανισμοί κάνουν τα πάντα για να σώσουν την οικονομία *τους*. Είναι αδίστακτοι, όχι προδότες. Δεν προδίδουν κανέναν. Τα συμφέροντά τους εξυπηρετούν — και δεν μπορούν να παραιτηθούν αυτών. Εμείς όμως, τι κάνουμε; Αυτοί που λένε ότι πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, δεν έχουν άδικο. Πρέπει ν’ ανατρέψουμε την οικονομία, στην οποία στηρίζεται ο κόσμος μας σήμερα. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουμε, αξίζει «να πεθάνουμε προσπαθώντας», όπως πολύ σοφά λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι :)

Πηγή:  deltahacker.gr